środa, 30 lipca 2025 09:46
Reklama

Urszula Lachutta z Łąckich

KOCIEWIE. Pożółkłe kalendarze. W ubiegłym roku pisałem o rodzinie Łąckich ze Zblewa i nie sądziłem, że wkrótce przyjdzie mi napisać o Urszuli, którą kilka tygodni temu pożegnaliśmy w Jej ostatniej drodze na tej ziemi.
Urszula Lachutta z Łąckich

Urodziła się 18 września 1942 roku z ojca Mariana Łąckiego i matki Leonardy z Gołuńskich. Dziadek Urszuli - Łucjan Łącki,  posiadał w Zblewie warsztat szewski i sklep obuwniczy. Ojciec Uli – Marian, poszedł w ślady swego ojca i zajmował się szewstwem. Na tym rodowa profesja się zakończyła, bowiem brat Urszuli – Edmund, kończy studia inżynierskie na Politechnice Gdańskiej, a Urszula Państwowe Liceum Pedagogiczne w Tczewie.

Reklama

Ta doskonała szkoła solidnie przygotowywała przyszłych pedagogów. Kto ją ukończył nie miał problemu z zatrudnieniem w szkole. Wiele osób ze Zblewa ukończyło tą zacną szkołę, jak; Trudzia Stachowiak, Teresa Zube, Gizela Rucińska, Gerard Sulewski, Urszula Myszka, oraz wiele innych mieszkanek i mieszkańców Pomorza – szwagierka i bratowa Urszuli w jednej osobie – Felicja Łącka z Lachuttów także. Urszula otrzymuje pracę w Szkole Podstawowej w Osiecznej. To był wrzesień 1962 roku. Na drodze życiowej Urszuli stanął Eugeniusz Lachutta, nauczyciel zawodu w szkole budowlanej w Starogardzie, i dalej postanowili już  razem iść przez życie. Ślub odbył się 30 czerwca 1964 roku. Owocem ich miłości jest dwóch synów – Krzysztof i Leszek. Krzysztof żeni się z Krystyną Tilsen i darzą Urszulę i Eugeniusza wnuczką Natalią.

Małżeństwo Leszka z Beatą Misiek powołuje do życia następne dwie wnuczki – Magdalenę i Kamilę. Po trzydziestu latach pracy w nauczycielskim zawodzie, 31 sierpnia 1992 Urszula przechodzi na emeryturę. Mieszkają w rodzinnym domu Eugeniusza, dzieląc swój czas dla dzieci i wnuczek. Cóż więcej trzeba dla kochającej się rodziny? Tylko zdrowia i szczęścia. Tego jednak zabrakło mężowi Urszuli, który umiera nagle nad ranem 30 czerwca 1997 roku. Miał zaledwie 58 lat. Śmierć nagła, to grom z jasnego nieba dla bliskich i pytanie – dlaczego?

Jesienią ubiegłego roku spotykamy się w miłym gronie u brata Urszuli w Gdyni. Jest i Ula, z którą nie widziałem się około 47 lat. Któż mógł przewidzieć, że kilka godzin spędzonych w towarzystwie Urszuli, będzie naszym ostatnim spotkaniem.  Dowiaduję się wkrótce, że Ula choruje, jest w szpitalu. Później pojawiła się nadzieja na powrót do zdrowia. Krótko przed śmiercią, w sobotę 19 kwietnia, dzwoni do mnie Dziuszek z wiadomością, że z Urszulą jest bardzo źle. Jadę do Mosiny na tydzień – powiada – ale pewnie przyjadę wcześniej. W poniedziałek 21 kwietnia zawiadamia mnie, że tego dnia około 3.00 nad ranem Ula zmarła, pogrzeb w czwartek. Modliłem się z żoną o Jej zdrowie – Pan Bóg chciał inaczej. W czwartek mam mieć zajęcia z dziećmi w muzeum. Przekładam na inny termin – na pogrzeb muszę pojechać.

Pojechałem sam – moja Danka czuła się nienajlepiej. Pogoda śliczna, słoneczko, ciepło, dookoła wiosna i świeża zieleń. Jadę i myślę kiedy ostatni raz byłem w Osiecznej? Przypomniałem sobie, że było to kwietniu 1981 roku, gdy odwiedziłem w Małym Krównie miejscowego rzeźbiarza pana Teodora Kałuskiego i Landowskiego z Biłyczka. Pamiętam, że powiedziałem wtedy do towarzyszącej mi Krystyny Szałaśnej, że tu w Osiecznie pracuje moja koleżanka ze Zblewa – Urszula. Dziś to już inna Osieczna. Lepsze drogi, zadbane obejścia, czyściej. Zajeżdżam przed kościół i kieruje swe kroki do kaplicy cmentarnej. Zaczyna się właśnie różaniec za duszę Urszuli. Stanąłem w pewnym oddaleniu, pogrążając się w zadumie nad przemijaniem, łącząc się jednocześnie w modlitwie. Wzrokiem szukam znajomych. Jest Felcia i Dziuszek. Nie ma jeszcze państwa Sulewskich z Gdyni. W dali, majaczy kopczyk piasku, znak, że tam jest miejsce na wieczny spoczynek dla Urszuli. Idę i robię zdjęcie pustej mogiły, gdzie tuż obok, leży mąż zmarłej. Wracam pod kaplicę, przed którą gromadzi się coraz więcej ludzi. Jest poczet sztandarowy szkoły, w której uczyła Urszula. Postanowiłem, że nie będę oglądał Uli w trumnie. Zapamiętam ją młodą i uśmiechnięta jak dawniej. Jednak coś  mnie uparcie ciągnęło do środka. Wchodzę do kaplicy i widzę z lekka uśmiechniętą, milutką twarz Urszuli. Słyszę głosy - jak ładnie wygląda. Po wyniszczającej chorobie spodziewałem się zastać zmienione  cierpieniem zwłoki.

Pytam się Dziuszka, czy mogę zrobić zdjęcie. Jest pełna aprobata. Ja pstrykam, a Dziuszek powiada pamiętasz - na spotkaniu Ula mówiła, że na wiosnę spotkamy się w Osiecznej. To prawda , zapraszała nas do siebie w odwiedziny. No i przyjechaliśmy. Podchodzę do trumny, żegnając się z Urszulą kładę na jej ręce moją dłoń  i mówię śpij w Pokoju. Byłem jakoś dziwnie spokojny. Tak naprawdę, to chyba jeszcze do mnie nie dotarło, że Ula nie żyje. Z drugiej strony, w starszym wieku człowiek ma pełną świadomość nieuchronności śmierci i łatwiej znosi ten fakt.  Staję w pewnej odległości, by móc spokojnie fotografować kondukt. Miejscowy ksiądz proboszcz przewodzi ceremonii pogrzebowej, modląc się przy trumnie. Rusza kondukt do kościoła. Urszula – masz dużo gości, byłaś zapewne szanowana i lubiana w swojej wsi, kieruje swe myśli do zmarłej. Trumna staje przed ołtarzem, ksiądz proboszcz słucha spowiedzi, a ja idę popatrzeć na otoczenie kościoła w towarzystwie Gerarda Sulewskiego, który z żonką Barbarą przejechał pożegnać Urszulę. Po prawej stronie kościoła stoi kapliczka ze świętym Franciszkiem. Natychmiast rozpoznaje drewniane ptaki pana Landowskiego. Czyżby figura też była jego dłuta? W pobliżu kościoła jest też kapliczka ze świętym Florianem, patronem strażaków, których remiza sąsiaduje z kościołem. Floriana też rzeźbił Landowski? Na odgłos organów wchodzimy do kościoła, rozpoczyna się msza święta, po której odprowadzamy ciało Urszuli na cmentarz. Przy grobie najbliższa rodzina – wnuczki, synowe i synowie, brat i bratowa. Po ceremonii grzebalnej głos zabiera pan Edmund Ryngwelski,  zastępca dyrektora szkoły, charakteryzując postać zmarłej na tle je pracy i zamieszkania. Zapamiętałem ostatnie zdanie; Urszulo – ziemia osieczańska  Cię przyjęła jak swoją, w osieczańskiej ziemi oczekiwać będziesz swego zmartwychwstania. Śpij w Pokoju. Posypały się na trumnę grudki ziemi, jak w starej pogrzebowej pieśni; Trochę na grób Twój porzuconej gliny, od Twych przyjaciół, sąsiadów, rodziny.

Gdańsk kwiecień 2008                                            


Podziel się
Oceń

Napisz komentarz

Komentarze

znajomy 07.10.2010 14:17
Syn Leszek też młodo odszedł 05-10-2010 miał chyba 38 lat.

Reklama
z.s. 18.01.2009 22:06
pomimo ze nibylem zdolnym uczniem,matematyka byla trudna,a jednak z p,Ula lubilismy sie tak mysle,

Uczeń 04.10.2008 00:27
Była wielka!!!

Uczeń 15.09.2008 22:09
Urszula była wielką osobą i każdy może pozazdrościć jej wielkiej passy do życia i pomocy ludziom mniejszym i tego każdy może jej pozazdrościć. Była wielka.

KOMENTARZE
Autor komentarza: mmmTreść komentarza: Sama manifestacja ok, chociaż nie wiem jaki to ma sens skoro obecnie pewnie z 99% Polaków (włącznie z politykami) jest przeciwko nielegalnej imigracji. Problemem jest fakt, że tego typu akcje przyciągają też niestety różnych idiotów. Wystarczy poczytać komentarze na fb. Na szczęście widzę, że te najgorsze usuwacie i bardzo dobrze.Data dodania komentarza: 21.07.2025, 13:28Źródło komentarza: Obcokrajowiec uderzony zgrzewką wody i zwyzywany. Sprawą zajęła się policjaAutor komentarza: KaśkaTreść komentarza: Obwodnicy nie ma i nie będzie tak jak nie ma przejazdów pod torami i nowego wiaduktu w Starogardzie.Data dodania komentarza: 16.02.2025, 06:32Źródło komentarza: WAŻNE: Duże zainteresowanie budową obwodnicy Starogardu Gdańskiego. Wpłynęło 12 ofertAutor komentarza: Stanisław SierkoTreść komentarza: ... każda promocja pięknych miejsc Kociewia, a szczególnie miejsc NAJBLIŻSZYCH naszym sercom i najbliższych odległościowo jest CENNA ... brawo ... liczę na kontynuację ... pozdrawiam wszystkich aktualnie pracujących w Wydawnictwie Pomorskim ... Stanisław Sierko, były redaktor naczelny "Gazety Kociewsakiej" ...Data dodania komentarza: 14.02.2025, 20:42Źródło komentarza: Historia i dziedzictwo Borów Tucholskich – niezwykłe miejsca, które warto odwiedzićAutor komentarza: DjTreść komentarza: Szkoda, że f-sz czynni e służbie ten dzień obchodzą jak każdy inny. Każda formacja dostaje nagrody na swoje święto, ale to SW stan umysłuData dodania komentarza: 13.02.2025, 22:43Źródło komentarza: Święto Tradycji Służby Więziennej - spotkanie z emerytowanymi funkcjonariuszamiAutor komentarza: Duda AndriuTreść komentarza: Bla bla bla nudyData dodania komentarza: 11.02.2025, 22:11Źródło komentarza: O polityce, wyborach i haniebnej wypowiedzi minister Nowackiej. Felieton Piotra SzubarczykaAutor komentarza: KaśkaTreść komentarza: Same bzdety. Propaganda jak to jest dobrze za rządów PO. Ściema.Data dodania komentarza: 11.02.2025, 04:57Źródło komentarza: Inwestycje w gminach powiatu starogardzkiego (cz. 2)
Reklama
Reklama
Reklama